یکی از تابوهای جامعه ما ،مخصوصا نسل ما حرف زدن رو حرف بزرگتر ه.مخصوصا مادرا.درسته مادر زحمت مارا کشیده واحترامش واجبه.ولی نه دیگه در این حد که آدم  نتونه حرفشو به مادرش بگه .حالا یا از ترس یا ازروی رودرواسی.به نظر من این گونه احترام افراطی موجب از بین رفتن صمیمیت وایجاد فاصله مابین مادر وفرزند میشه.خوب مادر هم بشره ممکنه اشتباهی بکنه ودانسته یا ندانسته ظلمی یا کوتاهی در حق فرزندش بکنه ،چرا باید ما مادرا کاری کنیم که بچمون نتونه بیاد دلخوریشو بگه وبمونه تو دلش.من اینو هم بعنوان یک مادر میگم وهم یک فرزند.یعنی همانطور که ارزو داشتم مادرم با من مثل یک دوست باشه (که نبود)خودم با بچه هام دوستم. حتی طوری رفتار کردم که اگه ایجاب کنه بچه هام به من پرخاش کنن.عصبانی هم بشن ناراحت نمیشم.یه وقت فکر نکنید خدای نکرده بچه های من بی ادب هستن ها!نه ما فقط زیادی صمیمی هستیم وجونمون هم برای هم در میره ومثل دوتا دوست یا دوتا خواهر صمیمی هستیم.

امروز یه اتفاقی افتاده که اینارو نوشتم.

دیشب  در حال مرتب کردن وبلاگ قبلی بودم که برخوردم به ماجرای عشقی جوونیام.یه خرده به هم ریختم. حتی نتونستم کپی کنم وزود جمعش کردم .

ذهنم مشوش بود ...صبح مادرم زنگ زد وکلی حرف زدیم ومعلومه اول وآخر حرفاش هم میکشه به قوم شوهر من  وهر بار که من از بی محلی شوهرم به خانوادش میگم....با لحن تحقیرآمیزی(البته به نظر من)میگه  باور نکن یه بار به روش بخندن بازم میره طرف اونا.

البته یکی دوبار باشه طوری نیستا ولی هر بار  وچندین بار.............نمیدونم چی شد که از کوره در رفتم. گفتم خوب بره ..مثلا چی میشه ...من که تو جوونیم تحمل کردم ...حالا هم تحمل میکنم...سالها منو دوست نداشت واونارو دوست داشت مگه من چیزی گفتم...تو هم چقدر میخوای  به من یادآوری کنی که شوهرم خانوادشو  دوست داره ومنو دوست نداره....مگه من سر خود ازدواج کردم ...تو منو با زور انداختی وسط این قوم ....مگه من چه سنی داشتم ....من چی حالیم بود.حالا هم که دادی عوض اینکه بهم دلداری بیشتر هر روز عیب وایراد شوهرمو بزرگ میکنی وبهم میگی.....چرا نذاشتی من با اونی که منو دوست داشت ازدواج کنم.......چرا رفتی سر خود جواب رد دادی....تو که از من پرسیدی   ومنم گفتم اره خوبه...من دیگه بیشتر از اون روم نشد   وبا وجود جواب مثبت من بازم کار خودتو کردی...حالا هم هی به من یادآوری میکنی که شوهرت  اینجوره واونجوره.............

خیلی چیزا گفتم وفقط همینا یادمه...اونم اهل پر خاش وعصبانیت نیست وسعی میکرد ارومم کنه ولی از اونجایی هم که حرف زدن هم بلد نیست بیشتر عصبی میشدم.آخرش دیدم که بی فایده است  دیگه ساکت شدم وخودش خداحافظی کرد وقطع کردم. الان هم خیلی ناراحت هستم .ولی پشیمون نیستم.وباخودم میگم من اینارو باید خیلی پیش از این میگفتم.سکوت مادرم در این جور مواقع بیش از هر چیز ازار دهنده هست.من اگه بودم بیشتر با دخترم حرف میزدم تا ببینم چی باعث شده چنین افکاری بسراغش بیاد ولی مادرم نه ........همینجا تمومش میکنه واصلا پیگیر ماجرا نمیشه