5-تعطیلات خود را چگونه گذراندید

روز سه شنبه سودا تحویل پروژه داشت وصبح خیلی زو رسوندمش ترمینال تا بره تبریز وقرار شد عصر همون روز با آیلارو آیسان برگرده.منم بعداز برگشتن از تر مینال دیدم خیلی خوابم میاد از طرفی هم کلی کار داشتم.بالاخره خودمو توجیه کزدم وگفتم اگه بچه ها بیان با یک مامان خسته وخونه مرتب مواجه بشن خوبه یا یک مامان سر حال وخونه در هم. وحالت دومو انتخاب کردم وگرفتم خوابیدم.ونزدیکای ظهر بیدارشدم وافتادم به جون خونه.

اول غذاهامو بار گذاشتم وبعد رفتم سراغ سرویس بهداشتی ،چون تنها کاریه که نمیشه از کسی کمک خواست حتی اگه دختر ادم باشه.بعد شروع کردم به بقیه کارا.مگه تموم میشد.طرفای عصر مجبور شدم از سحر کمک بگیرم وزنگ زدم وگفتم یه خرده از کارام مونده وکمی زود بیا .وقتی اومد گفت مادر من این یه خرده نیست و ده خرده هست.به هر حال تا همه جمع بشن،تقریبا تموم شدیم.اون شب تولد سحر هم بود ولی چون خواهرم در ماموریت بود قرار شد دوروز بعدش بگیریم.ولی من علی الحساب یک کیک درست

کرده بودم که بسیار بسیار موجب خشنودی حاجی جون شد چون علاقه وافری به کیک خانگی دارن واز کیکهای پر از خامه بیرون متنفرن.درکل هرچی که باری رو دوش من باشه ایشون علاقه دارن.

روز چهارشنبه هم همسایمون برای مراسمی دعوت کرده بودن که هم مولودی بود وهم سفره ابوالفضل وهم ختم انعام وهم چشم روشنی نوه اشون..خلاصه حسابی بخور بخور بود.منم ناهاروسپردم به آیلاروبا خیال راحت رفتم.بعد از ظهر هم دوستم برای فارغ التحصیلی دخترش از پزشکی جشن گرفته بود ورفتیم اونجا(من وسودا). آیسان هم دعوت بود ولی نیومد درس داشت.ایلارو سحر هم باهم بیرون رفته بودن(باغ توت).تو این فصل رفتن به باغ توت در شهر ما جزو واجباته.

تو مهمونی هم خیلی خوش گذشت وبیشتر دوستای دبیرستانمون بودن وهر کس با گوشی تند تند عکس میگرفت وبرای ترلان جون میفرستادن که بخاطر درد پاش متاسفانه نتونسته بود بیاد.اونم همش میگفت بازم بازم.

روز پنجشنبه ناهار خونه بودیم....برای شام قرار بود بریم خونه مادرم که دلمه درست کرده بود.بعداز ظهرش منو چنان خوابی گرفته بود که بیهوش شده بودم.نگو همه رفتن ومنتظر من هستن.ساعت هشت زنگ زدن پس کجایی !که دیگه بدو بدو رفتم.مادرم حیاط خیلی بزرگی داره که به بچه ها خیلی خوش میگذره اونجا وهمشون خیلی حال میکنن.

حالا ما هر کاری میکردیم این چند روز تا یک تولد خودمونی برا سحر بگیریم ،هماهنگ نمیشدیم .تا اینکه ظهر جمعه دیدم دامادم کیک گرفته.دیگه زنگ زدیم به خواهرم که عصری بیایید تولد بگیریم .گفت مهمون دارم.تازه تولد شوهرش هم بود.گفتم پس کمی زود بیا ساعت چهار اومدودید هرکس یه گوشه ای ولو شده خوابیده وکلی اسباب خندمون شد.تازه حاجی بیچاره هم   درد سنگ صفراش بعد از مدتها دوباره عود کرده بود وحال خوشی نداشت.خلاصه یکی یکی دامادهارا بیدار کردیم و تولد وشروع کردیم.منم یه سر میرفتم پیش حاجی ویه سر پیش بچه ها.با خودم میگفتم اگه آدم یک مراسم رسمی مثل عقد یا عروسی داشته باشه وخدای نکرده یکی مریض بشه ،چقدر سخت واسفناک میشه

خدارا شکر وسطا حاجی هم بهتر شدواومد شرکت کرد. خلاصه در عرض یک ساعت یک تولد شاد گرفتیم وخواهرم هم چند تا عکس گرفت وسهمیه کیکشو برداشت وبا مادرم رفتن تا توی باغشون برا شوهرش تولد بگیره.ماشالا توبهار ما زیاد تولد داریم.دیگه تولد اونا خصوصی بود وما نرفتیم.یعنی کلا مال بزرگارو ساده میگیریم.مخصوصا آقایون.خوب لوس میشن.

وبعداز تولد دیگه آیلار وآیسان آماده شدن که برن تبریزوساعت هفت دیگه من موندم و حاجی وسودا وجای خالی بقیه. 

روزای بعداز تعطیل من کمی بیحوصله میشم.از طرفی خستگی چند روز شلوغی واز طرفی دلتنگی برای بچه ها.برای همین روز شنبه گفتم برم پارک پیاده روی ،که نمیدونم جی شد با یک کمر درد برگشته ام خونه وحالا با کمری که مثل جوب خشک شده دارم  تایپ میکنم.

راستی روز معلم هم تولد آیسان بود که اونم با چند روز تاخیر گرفتیم ولی بخاطر خرابی بلاگفا نتونستم پستی در بارش بنویسم.اونم خیلی خوش گذشت .اونو شب برگزار کردیم وخانواده های برادرهام هم بودن.

پی نوشت:تالاری که دوستم اونجا جشن گرفته بود مال موسسه ای هست به نام بنیاد کودک،که برای کمک به کودکان سرطانی تاسیس شده وبا کمک های مردمی اداره میشه.وساختمان بسیار بزرگی درست کردن با خوابگاه وامکانات رفاهی که کودکانی که از شهرهای اطراف برای مداوا میان مرکز استان جایی داشته باشن وهزینه زیادی متحمل نشن.در همون نزدیکی بیمارستانی به نام بیمارستان امید هست که اونم با کمک های مردمی تاسیس شده واز نظر تجهیزات برای کودکان سرطانی در شمالغرب کشور مقام اول را داره و دو سال قبل از یونیسف لوح تقدیر گرفته بود.فکر میکنم این دوتا موسسه وابسته به هم هستن.یا کمکهاشون هم سو هست.هر سال در دهه فجر در بیمارستان امید جشن گلریزان میشه که علاوه بر برنامه های شاد کمکهای زیادی هم میشه.این تالار مجانی بود ولی صندوقی داشتن که هر کی مایل بود کمک میکرد.خدایا به همه بیماران مخصوصا کودکان بیمار شفا بده.......